آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم. این مثال بسیار مناسبی برای روستای گاراژ دورود می باشد که بیش از یک ماه است آب اهالی آن قطع شده است.

اگر پا به درون روستای گاراژ بگذارید و دراطراف آن گشتی بزنید اصلا باور نمی کنید که این روستا اصلا آب آشامیدنی ندارد و مردم روستا هر روزه برای تامین آب آشامیدنی خود مسافت زیادی را طی می کنند .

عبور رودخانه از وسط روستا و وجود شالیزارهای برنج که آب بسیاری را مصرف می کند، خود دلیلی بر عدم باور نداشتن آب در این روستاست.

روستای گاراژ کجاست؟

گاراژ (دورود)، روستایی از توابع بخش سیلاخور شهرستان دورود در استان لرستان ایران است.

این روستا در دهستان چالانچولان قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۳۷۵ نفر (۹۸خانوار) بوده‌است.

در مرکز این روستا کارخانه قند لرستان قرار دارد که یکی از مهم ترین کارخانه های تولید شکر در کشور می باشد.

روستایی که فقط زمستان آب دارد.

هنگامی که از این روستا گذر کردم یک لوله آب را دیدک که تعدادی از اهالی روستا با دبه در حال حمل آب بودند و تعدادی نیز در حال شستن ظرف های خود بودند.

ابتدا با بی تفاوتی از این صحنه عبور کردم. چند متری نگذشته بودم که از خود سوال کردم چرا تعداد زیادی ازاهالی روستا در اطراف این لوله جمع شده اند.

به عقب بازگشتم و از زنانی که در حال شستن ظرف ها بودن سوال پرسیدم که چرا ظرف ها را اینجا می شویند؟

جواب دادن یک ماه است که آب روستای آنها با شروع برنج کاری قطع شده است و فقط این لوله آب دارد که تمام 80خانوار روستا نیاز خود را از این محل تامین می کنند.

از آن ها می پرسم چرا از طریق شورا یا دهیار پیگیر مشکلشان نشده اند؟ آنها می گویند پیگیری های آن ها نتیجه نداده است.

یکی از زنان روستا می پرسد که آیا از اداره آب آمده ام؟ جواب میدهم که خبرنگارم و حتما پیگیر مشکل آنها می شوم. درماندگی و یاس در نگاهشان موج می زند و به من می گویند در صورتی که مشکل آب روستایشان حل شود تا آخر عمر دعا گوی من هستند.

من هم به آن ها قول پیگیری از طریق انتشار مشکلشان را می دهم. بی آبی چنان آنان درمانده کرده است که همگی در گرمای هوا سفره ی دلشان را برای من می گشایند.

گرمای هوا، نبود آب برای استحمام، نبود آب برای کولرها، نبود آب برای شستن دست ها در این وضعیت کرونا باعث رنجش بسیار آنان شده است.

این در حالی که بزرگترین کارخانه قند استان لرستان در این روستا قرار گرفته است و یکی از مهم ترین رودهای منطقه سیلاخور از این روستا می گذرد.

حال اما کاشت برنج باعث شده است که آب آشامیدنی این مردم فدای کشت محصولی شود که منابع آب زیرزمینی را به نابودی می کشد.

در پایان این روستا را ترک می کنم اما نگاه ها و صحبت های اهالی روستا را فراموش نکرده ام که ملتمسانه درخواست برقراری آب شرب روستا را دارند.